គំនិតឡឺកឺ ៖ ក្អែកមួយជាក្អែក១០
ភ្នំពេញ៖បិទទ្វារក្រុង ឬបិទទ្វារខេត្តវាមិនមែនជារឿងស្រុកខ្មែរទេ វាជារឿងសាមកុក តែបើរឿងបណ្ដេញប្រជាជនចេញពីក្រុងពិតជាស្រុកខ្មែរដែលបង្កើតឡើងដោយរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុ ពត កាលពីថ្ងៃទី១៧មេសាឆ្នាំ១៩៧៥ ។
ពេលនេះជាសម័យកូវីដ ១៩ ហើយសម្រាប់នៅស្រុកខ្មែរ ដូចជាមិនទាន់ធ្ងន់ធ្ងរដូចប្រទេសនានាឡើយ ហើយការបិទប្រទេសទាល់តែស្ថានភាពនមៃជំងឺនេះ វាធ្ងន់ធ្ងរដល់ថ្នាក់លំបាកស្ដារឯណោះ ក្រែងលោអាចកើតមាន ។
នៅសម័យសាមកុក គេបិទក្រុងដោយសារតែមិនចង់ឲ្យមានសង្គ្រាម ឬ គេចវេសពីសង្គ្រាមជាបណ្ដោះអាសន្ន ដោយសារតែក្នុងក្រុងគ្មានទ័ព ឬ ទ័ពតិចពេកត្រូវរង់ចាំទ័ពជំនួយឬ ស្បៀងមកដល់សិន ។ នៅក្នុងរឿងសាមកុក មានតែជូកឺលៀងទេ ដែលហ៊ានបើកទ្វារក្រុងអង្គុយដេញពិណទទួលស៊ឺម៉ាអ៊ី ក្នុងខណៈដែលក្នុងក្រុងគ្មានទ័ពនោះ ។
ស៊ឺ ម៉ាអ៊ីចាញ់កលល្បិចជូ កឺលៀងមួយក្បាច់នេះ ធ្វើឲ្យស៊ឺម៉ាអ៊ីសោកស្ដាយជាខ្លាំង តែអ្វីៗវាហួសពេលទៅហើយ ។ ចុះសម័យតេជោ ដែលស្រុកមានការរីកចម្រើនបែបនេះទៅហើយ រឿងអីក៏បែរជាមានពាក្យអាចាមអារាមថាបិទក្រុងនោះ ? អ្វីៗអនុវត្តន៍ទៅតាមការណែនាំរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល ដូចជាពាក់ម៉ាស់ លាងៃម្អាតដៃឲ្យបានជាញឹកញាប់ដោយសាប៊ូ ឬ អាល់កុលនិងស្ថិតនៅឆ្ងាយពីគ្នាក្នុងគម្លាតសុវត្ថិភាពមួយប៉ុណ្ណោះ ។
តាមធម្មតាជាទម្លាប់ទៅហើយ សារធាតុជាអ្នកប្រឆាំង គឺប្រឆាំងដាច់ក្បាល ដាច់កន្ទុយ ប្រឆាំងទាំងងងឹតងងុលដើម្បីបោកប្រាស់គេឯងថាស្ថានភាពស្រុកខ្មែរដល់ពេលដែលត្រូវបិទក្រុងហើយ ។ អាអ្នកដែលលេងក្បួនអញ្ចឹងៗ គួរតែវ៉ៃនឹងបន្ទះរនាបទើបសមព្រោះនេះជាសំដីដែលធ្វើមើលតែស្រុកខ្មែរហ្នឹង មានអ្នកស្លាប់ដោយសារកូវីដ១៩ទៅហើយ ?៕
